rozkaz

rozkaz
m (G rozkazu) 1. (polecenie) order, command
- z rozkazu generała on the orders of the General
- aż do otrzymania dalszych rozkazów until further orders
- wydawać rozkazy to give orders a. commands
- wydać rozkaz zrobienia czegoś to order sth to be done
- łamać rozkazy to breach (the) orders
- wypełniać a. wykonywać rozkaz to carry out a command a. an order
- słuchać czyichś rozkazów to obey sb’s orders
- nie będę słuchał jego rozkazów I won’t take orders from him
- kapitan dał rozkaz marszu/do marszu the captain gave the command to start marching
- żołnierz zgłosił się w sztabie po rozkazy the soldier reported to headquarters for orders
- twoje życzenie jest dla mnie rozkazem żart. your wish is my command
- mam rozkaz pilnowania drzwi my orders are to guard the door
- mam rozkaz nikogo nie wpuszczać my orders are not to let anybody through
2. Komput. command
- zmienił rozkaz w pamięci komputera he altered the command in the computer’s memory
- □ rozkaz dzienny Wojsk. order of the day
- rozkaz wymarszu Wojsk. marching orders
■ być pod czyimiś rozkazami to be under sb’s command a. orders
- być na czyjeś rozkazy to be at sb’s command
- mieć kogoś pod swoimi rozkazami to have sb under one’s command
- pod swoimi rozkazami miał cały pułk wojska he had the whole regiment under his command
- oddać się/zaciągnąć się pod czyjeś rozkazy to put oneself/enlist under sb’s command
- rozkaz! a. według rozkazu! yes, Sir!
* * *
-zu; -zy; loc sg -zie; m
order

wydać (perf) rozkaz — to give an order

wykonać (perf) rozkaz — to obey an order

rozkaz! — WOJSK yes sir!

* * *
rozkaz
mi
1. (= polecenie) order; rozkaz wymarszu marching orders; cofnąć rozkaz revoke an order; wydać rozkaz give an order; wykonać rozkaz obey an order, carry out an order; wykonywać czyjeś rozkazy take orders from sb; na czyjś rozkaz l. z czyjegoś rozkazu by order of sb; być na czyjeś rozkazy be at sb's command; być l. służyć pod czyimiś rozkazami be under sb's command; rozkaz to rozkaz orders are orders, an order is an order; twoje życzenie jest dla mnie rozkazem your wish is my command; rozkaz! wojsk. (do mężczyzny) yes, Sir!; (do kobiety) yes, Ma'am!; żegl. aye aye, Sir!.
2. komp. instruction, command.

The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary. 2003.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Look at other dictionaries:

  • rozkaz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. rozkazzie {{/stl 8}}{{stl 7}} polecenie zrobienia czegoś wydane przez osobę uprawnioną lub mającą nad kimś władzę albo przewagę : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wydawać rozkazy. Wypełniać rozkazy. Słuchać rozkazów.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • rozkaz — m IV, D. u, Ms. rozkazzie; lm M. y 1. «polecenie wykonania czegoś wydane przez osobę uprawnioną do tego lub mającą nad kimś przewagę» Rozkaz dowódcy. Dostać, otrzymać, wydać rozkaz (marszu a. do marszu). Łamać rozkazy. Posłuchać rozkazu, słuchać… …   Słownik języka polskiego

  • rozkaz — Iść, pójść, rzucić się, skoczyć za kogoś, za kimś, na czyjś rozkaz w ogień zob. ogień 2 …   Słownik frazeologiczny

  • У поляка и приказ рассказ (rozkaz). — У поляка и приказ рассказ (rozkaz) …   В.И. Даль. Пословицы русского народа

  • Strategic bombing during World War II — For a list of notable strategic bombings in the European Theatre of World War II, see List of air operations during the Battle of Europe. Main article: Air warfare of World War II Strategic bombing during World War II Part of World War II …   Wikipedia

  • Anti-Polish sentiment — Part of a series on Discrimination General forms …   Wikipedia

  • dzienny — dziennynni 1. «dotyczący okresu od wschodu do zachodu słońca» Dzienny pociąg. Dzienne połączenie. Światło dzienne. Bielizna dzienna. Stróż dzienny. Szkoła dzienna. ∆ Rozkaz dzienny «rozkaz dowódcy do wojsk wydany z powodu jakiejś uroczystości lub …   Słownik języka polskiego

  • ogień — m I, D. ognia; lm M. ognie, D. ogni 1. «zjawisko wydzielania się ciepła i światła towarzyszące paleniu się ciał, postrzegane w postaci płomieni i żaru; płomień» Jasny, nikły, słaby, wielki ogień. Blask, żar ognia. Słup, strumień, ściana ognia.… …   Słownik języka polskiego

  • padać — ndk I, padaćam, padaćasz, padaćają, padaćaj, padaćał paść dk Vc, padnę, padniesz, padnij, padł, padli, padły 1. «zmieniać nagle pozycję stojącą na leżącą; przewracać się, walić się» Padła zemdlona. Padł na wznak. Padł na łóżko jak kłoda.… …   Słownik języka polskiego

  • rozkazujący — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. rozkazywać (p. rozkazać) rozkazujący w użyciu przym. «wyrażający rozkaz, nakaz; kategoryczny, ostry, groźny» Rozkazujący głos, ton. ∆ jęz. Tryb rozkazujący «forma czasownika wyrażająca rozkaz; rozkaźnik» …   Słownik języka polskiego

  • stać — ndk, stoję, stoisz, stój, stał 1. «o istotach żywych: trzymać się, być na nogach; zachowywać pozycję pionową, wspierając się na nogach» Stać na palcach. Stać na baczność. Pracować stojąc. Ledwie stoję na nogach ze zmęczenia. Nie móc stać o… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”